نقد و بررسی فیلم مرهم ساخته علیرضا داوودنژاد

مرهم را باید یکی از بهترین آثار سینمای ایران در سالیان اخیر به شمار آورد. علیرضا داوودنژاد که چند سالی بود به ساخت آثار پیش پاافتاده ای مثل ملاقات با طوطی و هشت پا و تیغ زن رو آورده بود، این بار فیلمی ‌را به سینمای ایران هدیه کرده است که اگر شرایط کمی ‌مهیا می‌بود می‌توانست به پدیده ای در سینمای ایران بدل شود.
«پدیده» از این جهت که این فیلم به دور از هرگونه خودسانسوری و چشم پوشی بر روی حقایق، با الهام گرفتن از حقیقت محض جامعه و تقابل میان سنت و مدرنیته در میان افراد جامعه و به خصوص تقابل میان نسل‌های پیشین با نسل جوان امروزی ساخته شده است. مرهم بر دردها و مصائب نسل جوان امروز مرهم مؤثری می‌گذارد و به نوعی فیلمی‌آموزنده برای خانواده‌ها نیز محسوب می‌شود.
 صراحت لهجه داوود نژاد در مرهم قابل تحسین است. تا کنون کمتر کارگردانی جرأت بیان این گونه حقایق را، آن هم به دور از هر گونه پرده پوشی داشته است. مرهم دوباره داوود نژاد را به دوران اوج کاری اش بازگردانده است و خاطرات فیلم‌های ناب این کارگردان همچون مصائب شیرین و بچه‌های بد را در ذهن مخاطبان و دوست داران سینمای او زنده می‌سازد.
در یک برانداز کلی فیلم متوجه می‌شویم مرهم چزو آن دسته فیلم‌های انگشت شماری است که همه چیز آن درست و به جا و در سر جای خود قرار دارد. انتخاب بازیگران، فیلمنامه، عوامل فنی و غیره خیره کننده است و تمامی ‌این‌ها نشان از آگاهی داوود نژاد دارد